Roeland is in Bethesda. Daar verblijft hij al sinds mensenheugenis. Bijbelse bron van heling en herstel. In de praktijk een regionaal ziekenhuis in het zuiden van de provincie.
Roeland is gelijk Kuifje, zonder aanwijsbare leeftijd, zonder driften en menselijke verlangens. Roeland bestaat. Hij is. Altijd kort van stof en to the point. Met de regelmaat van een Zwitsers horloge stuurt hij een kaartje naar mevrouw V., die precies dezelfde achternaam draagt als hij. Toch is ze niet zijn moeder, want hij spreekt haar steeds aan met ‘mevrouw’. De kaartjes van Roeland zijn allemaal hetzelfde: goedkoop papier met aan de voorzijde een afbeelding van het ziekenhuis waar hij verblijft. Roeland meldt altijd dat alles goed gaat, dat hij zich prima vermaakt. Over de aard van zijn verblijf wordt nooit iets geschreven. Behalve dan die ene keer dat er stond dat hij naar huis mocht en dat hij in provinciestad A. zou gaan wonen. Mevrouw V. moet dolenthousiast zijn geweest. Op de volgende kaart was te lezen dat Roeland wederom in Bethesda verbleef en zich daar als een vis in het spreekwoordelijke water voelde. De reden van terugkeer bleef mysterieus.
Onvrijwillig voel ik me betrokken bij Roeland en zijn leven. Zijn hanenpoten wekken herkenning en nieuwsgierigheid op. Toch jeuken soms mijn handen om hem eens te leren fatsoenlijke zinnen te maken, waarin hij zijn gevoelens en vorderingen eens expliciteert. Ook zou ik hem met klem willen adviseren mevrouw V. eens een enkel keertje te trakteren op een kaart waar niet de hoekige architectuur van Besthesda op prijkt maar een architectonisch hoogstandje in een stad met meer internationale allure dan deze provinciale vergissing.
Ze zeggen dat je als postbezorger nooit kaartjes moet lezen, en je zeker niet moet bemoeien met de inhoud, maar die vermaledijde Roeland maakt mijn werk er niet gemakkelijker op!
Sacha Landkroon 